Հարց. Պարոն նախարար, ես կսկսեմ մերժված հայտերից: Մի կողմից ասում ենք, որ դիվանագիտական ակադեմիան, որ վերջապես հիմնադրվեց պետք է Հայաստանին, որի շրջանավարտները այստեղ ուսանելուց հետո, Ֆլետչերում ուսանելուց հետ վերադառնում են, բայց օրենքի պահանջը, որ նրանց պետք է աշխատանքի վերցնենք, փաստացի չենք կատարում: Այս խնդիրը բարձրացնում եմ ոչ միայն դիվանագիտական կորպուսին անհրաժեշտ կադրերի հավաքագրման անհրաժեշտության տեսանկյունից, ափսոս է, որ նման ծախս կատարի մեր պետությունը եւ գիտելիքներ ստանան նման հեղինակավոր հաստատությունում եւ հետո իրենց բարի ճանապարհ ասենք՝ չկարողանալով նրանց ընդունել աշխատանքի: Ակնկալում եմ նաեւ Ֆինանսների նախարարության ներկայացուցչի պատասխանը սրա վերաբերյալ:

Երկրորդ հարցն այս ծախսերի ադեկվատության խնդիրն է ԱԳՆ առջեւ այս տարի կամ նախորդ տարիներից ծառացած մարտահրավերների լուծման առումով: Որքանով են համարժեք դրանք: Դուք իհարկե գիտեք, պարոն նախարար, մեր քննադատական վերաբերմունքը ՄԱԿ-ի անվտանգության խորհրդի ոչ մշտական անդամ Ադրբեջանի ընտրվելու վերաբերյալ մեր ԱԳՆ վարած աշխատանքի կապակցությամբ: Ես ուզում եմ հասկանալ. Պարոն փոխնախարարն ասաց, որ հաջորդ տարվա համար նախատեսված ծախսերը 6,5% գերազանցում են այս տարվա ծախսերը: Մի կողմից կարող ենք ասել, որ բյուջեում ունենք այս ոլորտին հատկացվող ծախսերի աճ, մյուս կողմից ունենք մարտահրավերներ, որոնք եթե համեմատենք 6,5% գերազանցում են: Որքանով են համարժեք այդ ոլորտում աշխատանքները, հատկապես հաշվի առնելով, որ երկու տարի առնվազն, կոնկրետ միայն ՄԱԿ-ի ԱԽ-ում Ադրբեջանի անդամությունը լուրջ խնդիրներ է առաջ բերելու: Իսկ մենք տաս կցորդ չենք կարողանում տալ, որ դիվանագիտական ակադեմիայի շրջանավարտները ընդունվեն, կրճատում ենք կապի ծախսեր, տեղեկատվական ծախսեր:

Պատասխան. Ես մի փոքր ճշտում մտցնեմ: Խոսքը չի գնում այն մասին, որ բոլոր ավարտածներին պետք է ընդունել ԱԳՆ: Ամեն տարի մեզ մոտ մրցույթ է, մոտ 200 դիմորդներից դիվանագիտական դպրոց են ընդունվում 27-ը: Եվ դասընթացներն ավարտելուց հետո նրանցից լավագույնները պետք է աշխատանքի անցնեն ԱԳՆ համակարգում եւ դա նախատեսված է Դիվանագիտական ծառայության օրենքով, որն ընդունվել է ԱԺ կողմից:

Ինչ վերաբերում է անվտանգության խորհրդում Ադրբեջանի ոչ մշտական անդամ դառնալուն: Ես կասեի, ոչ միայն պարոն Սաֆարյանի հայտարարությանն ի պատասխան, այլ վերջերս բավական զգացմունքային մեկնաբանություններ հնչեցին այդ կապակցությամբ՝ միգուցե տպավորված ադրբեջանական քարոզչությունից: Թե Ադրբեջանը ինչերի հասավ, ինչեր է անելու, թե տեղափոխելու է ԼՂ հարցը Անվտանգության խորհուրդ եւ այլն, եւ այլն:

Իրականում չեմ կարծում, որ այդ անդամակցությունը արժանի է մեծ արձագանքի: Առաջին. ինչ վերաբերվում է Ղարաբաղի խնդրի տեղափոխմանն Անվտանգության խորհուրդ, ապա ես կցանկանայի հիշեցնել, որ Մինսկի խմբի եռանախագահող երկրները՝ ԱԽ-ի մշտական անդամներ՝ ՌԴ, ԱՄՆ, Ֆրանսիան բազմիցս հայտարարել են, որ ղարաբաղյան հիմնախնդիրը պետք է լուծվի Մինսկի խմբի շրջանակներում, այլ ոչ թե տեղափոխվի այլ հարթակներ: Կարծեմ հստակ պատասխան է տրված եւ այստեղ Ադրբեջանից հնչող հայտարարությունների պատճառով ինչ-որ էմոցիաների մեջ ընկնելու կարիք չկա:

Երկրորդ. ինչ-որ հնչում է Բաքվից եւ դրանով տպավորվում են այստեղ նաեւ որոշ վերլուծաբաններ, թե Անվտանգության խորհրդի ընտրությունը խոսում է այն մասին, որ միջազգային հանրությունն աջակցում է Ադրբեջանի դիրքորոշմանը ԼՂ հիմնախնդրի կարգավորման իմաստով, ստեղծում է առավել նպաստավոր պայմաններ Ադրբեջանի համար: Չէի կիսի այդ կարծիքը:

Ադրբեջանն ինքն իրեն դրել է փակուղու մեջ: Միջազգային հանրությունն արդեն արտահայտել է իր դիրքորոշումը, որը համահունչ է Հայաստանի դիրքորոշմանը, եւ չէի ասի, որ համահունչ է Ադրբեջանի մոտեցումներին, հակառակ դեպքում այն չէր մերժվի:

Այն հայտարարությունները, որոնք արվել են եռանախագահող երկրների կողմից եւ արտահայտում են միջազգային հանրության կարծիքը, իսկ եռանախագահներն ունեն մանդատ միջազգային հանրության կողմից, ԵԱՀԿ անդամ երկրների կողմից, այդ դիրքորոշումներն հրապարակայնորեն արտահայտվել են ամենաբարձր մակարդակով լ՛Աքվիլայում, Մուսկոկայում, Դովիլում, համապատասխան հայտարարություններ են արվել ԵԱՀԿ շրջանակներում՝ Հելսինկիում,Աթենքում, Ալմաթայում, Աստանայում: Այդ դիրքորոշումը արտահայտվել է նաեւ Կազանի հանդիպման ժամանակ՝ կողմերին ներկայացված փաստաթղթի միջոցով, որը մերժվել է Ադրբեջանի կողմից:

Սա է միջազգային հանրության մոտեցումը ղարաբաղյան հարցում, եւ Հայաստանը ասել է, եւ այսօր էլ կրկին վերահաստատում եմ, որ դրանք համահունչ են մեր դիրքորոշմանը: Դրանց հիման վրա մենք պատրաստ ենք շարունակել բանակցությունները եւ գնալ կարգավորման:

Մի՞գուցե Ադրբեջանը, դառնալով ԱԽ ոչ մշտական անդամ ավելի լուրջ եւ կառուցողական մոտեցում կցուցաբերի: Տեսնենք: Խիստ կասկածելի է: Ըստ ՄԱԿ-ի կանոնադրության 23-րդ հոդվածի անվտանգության խորհրդի անդամը պետք է ներդրում ունենա միջազգային անվտանգության պահպանման հարցում: Արդյո՞ք Ադրբեջանն ի զորու կլինի հետ կանգնել իր ռազմատենչ քաղաքականությունից, պատերազմ հրահրող կոչերից, ռասայական խտրկանություն եւ թշնամանք սերմանող հայտարարություններից: Խիստ կասկածելի է: Տեսնենք:

Պետք չէ ինչ-որ էմոցիաների մեջ ընկնել, որ չգիտեմ ինչեր իրենք ստացան դրանով, իսկ Հայաստանը մեծ կորուստներ կրեց կամ էլի կկրի: Հայաստանը շարունակելու է իր հետեւողական, հավասարակշիռ քաղաքականությունը, առանց ներվային կոնվուլսիաների, մենք շարունակելու ենք քայլեր ձեռնարկել թե ղարաբաղյան հիմնախնդրի կարգավորման ուղղությամբ, թե ընդհանրապես մեր տարածաշրջանում կայունության եւ անվտանգության ամրապնդման իմաստով:

Հարց. Պարոն Նալբանդյան, քանի որ Դուք անդրադարձանք արտաքին քաղաքականությանը, ես կուզեի մեկ հարց պարզաբանեիք: ՀՀ կողմից վերջերս Թուրքիան տրամադրած օգնության կապակցությամբ Դավութօղլուն հայտարարեց, որ դա դրական ազդեցություն չի կարող ունենալ հայ-թուրքական հարաբերությունների կարգավորման գործընթացի վրա: Ինչպես կմեկնաբանեիք այս հայտարարությունը:

Պատասխան. Հայտնի է, որ Թուրքիայում երկրաշարժ էր տեղի ունեցել: Հայաստանն օգնության ձեռք մեկնեց, հայտարարեց, որ կարող է օժանդակություն տրամադրել: Եվ մենք տրամադրեցինք: Դա մարդասիրական օգնություն էր:

Չեմ կարծում, որ ձեր կողմից հիշատակված այդ կարգի հայտարարությունները կարող են դրական ազդեցություն ունենալ հայ-թուրքական հարաբերությունների կարգավորման գործընթացի վրա: Սա եւս մեկ անգամ ցույց է տալիս, որ թուրքական կողմը շարունակում է այն ապակառուցողական մոտեցումը, որ դրսեւորել եւ շարունակում է դրսեւորել Ցյուրիխից հետո: